Ονειροβασία

Έχασα νομίζω για πάντα αυτή μου την χαρά. Από μικρός θυμάμαι, να "καβαλάω" κάποιο όνειρο και να το "πηγαίνω" για ώρα, όσο μακρύτερα γινόταν. Μια ήμουνα πολέμαρχος, μια άλλη βασιλιάς, πότε-πότε σοφός... Και "μοναχός" έχω κάνει! Μα και με κορίτσια πολλά, κορίτσια που έβλεπα στο δρόμο, στο σχολείο, στον κινηματογράφο, έζησα μεγάλους έρωτες... Δυνατούς. Μην φανταστεί κανείς ότι το έκανα για "φυγή" από την πραγματικότητα. Δεν είχα μόνο επιτυχίες και δόξα και λεφτά. Πολλές φορές καταστρεφόμουν και υπέφερα. Προβάριζα καταστάσεις. Και αφηνόμουν στις εκδοχές. Δεν υποκρινόμουν ούτε βίαζα τις εξελίξεις. Κοινός παρανομαστής όμως ήταν στα ονειροπερπατήματα αυτά η "σημαντικότητα" προσώπων, πραγμάτων και καταστάσεων. Και το μηδαμινό ακόμη είχε βάρος και αξία.

Περάσανε τα χρόνια... Τα έχασα τα όνειρα. Και τα μικρά και τα μεγάλα. "Πέτυχα" την φιλοσοφική μου επιδίωξη, αρκετά μηδενιστική οφείλω να ομολογήσω, της ρεαλιστικής αποτύπωσης της καθημερινότητας. Στο μέτρο του εφικτού βέβαια. Ο κόσμος μου από πλήρης, μετατράπηκε σιγά-σιγά σε ατελές περιβάλον. Ο Goedel και ο Hilbert κατατρόπωσαν τον Πυθαγόρειο μυστικισμό που με κυριαρχούσε. Δεν πέτυχα όμως την "ΝΙΡΒΑΝΑ". Σοφός δεν έγινα, παρά την απώλειά μου. Ούτε ημέρεψαν τα πάθη μου. Απλά "βάρυνα". Δεν χαίρομαι με ελπίδες. Δεν έχω εκείνο το "λες να ..." Γκριζάρισαν τα πρωϊνά και έχασε την λάμψη της η νύχτα. Και μόνο σε κάτι όνειρα που είμαι εγώ ο ίδιος το "μαύρο άλογο", που καλπάζει μόνο του στους απότομους γκρεμούς του μακρινού πλανήτη με τα επτά φεγγάρια, νιώθω ξανά για λίγο εκείνη την άγρια χαρά.

Θέλω πίσω τα ονειροβατήματά μου. Και την αφέλεια. Και την ευκολοπιστία.