ante portas

Επειδή η φτώχια είναι ante portas, πιάσαμε κουβέντα χθες και θυμηθήκαμε πολλά…  Πήγαμε πολύ πίσω!

Δεκαετία του ’60 και η Ελλάδα προσπαθεί να βγει από τη φτώχια της κατοχής και του εμφύλιου.  Εγώ ήμουνα πιτσιρικάς (κάτω από 10), αλλά ακόμα θυμάμαι τις δυσκολίες όλων να επιβιώσουν.  Ανάμεσα τους και η θεια μου η Β.  Όλη μέρα έκανε συνδυασμούς για να τα καταφέρει…  Για να μην αγωνιάτε όλα πήγαν καλά!  Έμειναν όμως αρκετά «ανέκδοτα» από την προσπάθειά της αυτή.  Δύο απ’ αυτά τα χαρίζω στους μελλοντικούς «Σακελλάριους» μπας και δούμε καμιά ταινία της προκοπής!
     
1.
Η θεια μου ήταν γνωστή για την «συνήθειά» της να «βγάζει» (δικαίως) μία φουστίτσα, από κάθε ύφασμα που της πήγαιναν οι άλλες θειάδες, για να τους ράψει κάνα φορεματάκι κλπ.  Μια μέρα της πάει ένα κομμάτι ύφασμα η Κ., το βάζει πάνω στο τραπέζι του σαλονιού και αρχίζει να το μετράει από εδώ, να το μετράει από κει ...  Μετά από κάνα πεντάλεπτο μέτρημα, γυρνάει η Κ. που την παρακολουθούσε και την ρωτάει με τον χαρακτηριστικό της τρόπο:  

“Δεν μου λες Β. το δικό μου φόρεμα μετράς τώρα ή το δικό σου;”


2.
Τα ξαδέρφια μου ζήτησαν από τη θεια μου, όταν πήγαν στο Γυμνάσιο, μια “μεγάλη” εγκυκλοπαίδεια γιατί ο «Θησαυρός Γνώσεων» δεν ήταν πλέον αρκετός.  Και η θεια μου απτόητη απαντά...

“Μάθετε αυτή που έχετε τώρα καλά και μετά σας παίρνω άλλη.”