κλασσική περίπτωση

Ξεκίνησε την ζωή του στη «μέγκενη».

Μάνα σαφέστατα πιεστική. Σαν αυτές, που τους κατέστρεψε τη φυσιολογική ανάπτυξη της προσωπικότητας ο φεμινισμός της 10-ετίας του ’60. Που μάθανε 5 κολλυβογράμματα για να μην υστερούν των ανδρών. Μπορεί κι’ ο μπαμπάς της να ‘θελε αγόρι. Ποιος ξέρει…

Με τι απίστευτη αντίφαση μεγαλώνουν οι γυναίκες αυτές τους γιους! Είναι το όνειρό τους, το καμάρι τους και είναι άντρες! Για να τους αποδεχτούν, πρέπει τα φουκαριάρικα να γίνουν προσωπικότητες τέτοιου «βεληνεκούς», που ο άρρωστος φεμινισμός και η μεγαλομανία τους να καταθέτει τα όπλα! Να μπορούν οι ίδιες να δικαιώνονται ως οι μητέρες του «σπουδαίου» και όχι απλά ενός αγοριού.

Άντε να εντυπωσιάσει κανείς μια τέτοια μάνα… Παλεύει, κάνει «παπάδες», κάνει διδακτορικά, μεταδιδακτορικά, απαγγέλλει τον Λαρούς απ’ έξω και το κυριώτερο δεν προλαβαίνει μέσα στον πανικό να ξεπεράσει τον μπαμπά! Να ανδρωθεί.

Κλειδώνεται στον εαυτό του. Θυμώνει. Πεισμώνει. Είναι ανικανοποίητος. Δεν χαλαρώνει στιγμή. Πρέπει να ξεχωρίσει. Κι’ επειδή δεν τα καταφέρνει, γιατί θα ‘πρεπε άλλωστε, μετατρέπεται σε κακομαθημένο αντιρρησία. Ναι εσύ; Όχι εγώ. Πάνω εσύ; Κάτω εγώ. Και πέφτει στον φαύλο κύκλο. Με την συμπεριφορά του στέκεται ο ίδιος εμπόδιο στη μύχια φιλοδοξία του. Την άνευ όρων κοινωνική αποδοχή.

Θα ‘ναι τυχερός αν βρεθεί ένας φίλος, να τον «ταρακουνήσει», να σκεφτεί. Το πιο απλό απ’ όσα σκέφτηκε μέχρι στιγμής.

«Αν χαλιέμαι μ’ όλα αυτά, πρέπει ν’ αλλάξω ζωή!»

Γιατί όταν θα ‘ρθει η στιγμή να καταλάβει, ότι έχει χάσει σ’ ένα άρρωστο δονκιχωτισμό, σε μια ξένη φαντασίωση, την ουσία της ζωής, μπορεί να ‘ναι αργά ν’ αλλάξει.