Τα φεγγάρια... (Θ ΙΙΙ)

Η Χλόη ήταν μια «τρελή» μικρή χρόνια πριν, όταν έκλεβε καρδιές με το κιλό… Τσαχπίνα, ναζιάρα, ξανθιά, με σάρκα που έλαμπε από μακριά. Μπουκιά και συγχώριο… Το μίνι μέχρι τον αφαλό, πισινάκι ατίθασο και όλο πέρα δώθε, πόδι λαμπάδα, στηθάκι στητό και σε θέα. Κι’ από μυαλό; Διάολος μεταμορφωμένος. Το ματάκι τσακίρικο και γελαστό, σου `κοβε την ανάσα.

Ο μπαμπάς και η μαμά, «κομιλφό» που λένε και στα φραντσέζικα σαλόνια. Μη ετούτο, μη εκείνο. Που πάς, τι κάνεις, με ποιόν ήσουν και τα λοιπά. Νοικοκυρεμένα πράγματα. Tρέμανε οι άνθρωποι με τη "ζαργάνα" που μεγαλώνανε.

Για κάποιο λόγο που ποτέ κανείς δεν έμαθε, η Χλόη ήθελε να «αποδείξει» πράγματα. Έβλεπε τον κόσμο "ανοιχτό" μπροστά της και τον ήθελε δικό της.

Κι’ όπως ήταν μικρή, δεν σκεφτόταν ποτέ τι θα τον κάνει έτσι και τα καταφέρει…

Από βυζανιάρικο κατάλαβε ότι τα αγοράκια ήταν του χεριού της.

Μόνο που η καρδιά της δεν ήταν. Αυτό δεν το ‘ξερε. Θα το μάθαινε σιγά-σιγά όπως όλοι.

Της Χλόης όμως θα της στοίχιζε. Γιατί είπαμε ότι ήθελε τον κόσμο. Ενώ οι καρδιές τον έχουν συνηθέστατα χεσμένο.

Ανάμεσα στα θύματά της ήταν κι' ο μικρός Άλκης, που κατά πως λέγανε τα κοριτσάκια της εποχής ήταν «ωραίο παιδί». Ο πιτσιρίκος με το που δοκίμασε το μέλι κι' έπιασε λίγο βυζάκι, ήρθε κι' έδεσε. Ονειροπόλος και νταλκαδιάρης, σκεφτόταν διαρκώς τη Χλόη. Η μικρή στην αρχή το "παιξε" όπως τόσες φορές είχε προβάρει μέχρι τότε. "Μου αρέσεις" και τέτοια, αλλά "δεν μπορώ". Του "τριβόταν" όμως. Κι' ο Άλκης ήταν επίμονος. Πόσο ν' αντέξει το κοριτσάκι; Του 'κατσε. Και φαίνεται ότι της άρεσε... Άλλωστε, τα κοριτσάκια δεν είχαν άδικο να δοκιμάζουν "τα νυχάκια τους" στον Άλκη...

Έτσι γευόντουσαν για μερικά χρόνια, ότι μπορεί να δώσει ένας μεγάλος έρωτας της νιότης. Κι' ήταν οι δυο τους τόσο όμορφοι και φρέσκοι! Όταν περπατούσαν αγκαλιά τους ζήλευαν οι νιές κι' οι καλοπερασμένες γριές τους "έφτυναν" να μην τους πιάνει το "κακό" το μάτι.

Λένε πως η ζωή είναι απρόβλεπτη, μα μερικά πράγματα κάνουν τον κύκλο τους. Και η Χλόη άρχισε να γίνεται γυναίκα.

Και οι γυναίκες όταν βαραίνουν τα στήθια και ωριμάζουν τα λαγόνια, κάνουν σχέδια. Γι' αυτές και για τους άλλους.

Κι' αλλοίμονο στον Άλκη αν δεν ταιριάζει μ' αυτά. Σιγά-σιγά ξεθωριάζει… Κι΄ έρχεται κάποια στιγμή, αν δεν προκύψει κάποιο απρόοπτο, που γίνεται εύκολο να «σχολάσει».

Έτσι κι΄ έγινε. Αντί να ζήσει τη ζωή της, η μικρή άρχιζε να την «κτίζει». Αυτά βλέπουν και ακούνε τα κορίτσια, αυτά κάνουν. Βρήκε τον «κατάλληλο», τον παντρεύτηκε, έκανε κανά δυο παιδιά, το ‘ριξε και στην καριέρα. Και προχώραγε και την θαυμάζανε.

Μα σε κάτι φεγγάρια μεγάλα, οι καρδιές που είπαμε ότι τον κόσμο τον έχουνε χεσμένο, γεμίζουν αμφιβολίες και παράπονα. Και θυμούνται κι’ αναρωτιούνται.

Και μπερδεύονταν η Χλόη. Μα «ευτυχώς» για μια βραδιά μόνο. Γιατί όπως μέτραγε τα φεγγάρια που είχε να ζήσει, τα ‘βρισκε πολλά. Μπορούσε να ξοδέψει και μερικά για το «ταξίδι» της.

Η πλάκα είναι, ότι οι υποσχέσεις των ταξιδιωτικών προορισμών δεν λένε ποτέ όλη την αλήθεια…

Πέρασαν πολλά φεγγάρια... Οι ρυτίδες δεν ήρθαν μόνες τους. Κουβάλαγαν μαζί τους και μια ανατροπή.
Τα σημαντικά έγιναν τιποτένια.
Και τα άλλα τα μικρά, σπουδαία!
Κι' "άπιαστα" πλέον.

Δυστυχώς οι ρυτίδες δεν συνοδεύονταν απ΄τη σοφία. Μόνο από την πίκρα και την απογοήτευση.

Τότε ήταν, που η Χλόη κατηγόρησε για πρώτη φορά τον Άλκη.


Έπρεπε να είχε καταλάβει και να προβλέψει...