Σάββατο, Οκτωβρίου 22, 2005

COGITO, αλλά πώς;

Με αφορμή τον Χοιροβοσκό και την μανιασμένη "άρνηση" του blogger να μ' αφήσει να σχολιάσω στην ωραία κουβέντα που ξεκίνησε με αφορμή τον "Καρτεσιανό" ΑΡΚΑ, έρχομαι από εδώ να προσθέσω:

Αν αρκεί μόνο να σκέφτομαι για να υπάρχω, έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος που σκέφτομαι για το πώς υπάρχω.

Ας δούμε για παράδειγμα την εναλλάσσουσα σειρά (επαγγελματική διαστροφή...)
1-1+1-1+1-1+...

Αν την σκεφτείς (1-1)+(1-1)+(1-1)+... δείχνει το 0,
αν όμως την σκεφτείς 1+(-1+1)+(-1+1)+... δείχνει το 1!

Αν θέλεις δεν υπάρχει τίποτα, αλλιώς υπάρχουν όλα!
Αν θέλεις είναι όλα καλά, αν δεν θέλεις όχι...

Εδώ βλέπω εγώ την ελεύθερη βούληση!

Σάββατο, Οκτωβρίου 08, 2005

Ο Μαύρος Πήτ [ενημερωμένος]

Κατάρα!

Πρέπει να βγάλω από το μπαούλο το ξύλινο πόδι και να γυαλίσω το γάτζο!

Όπως φαίνεται πεντακάθαρα στο παρακάτω regression model (*), το φαινόμενο του global warming είναι αποτέλεσμα της μείωσης των πειρατών!



Και οικολόγος και πειρατής και θ' αρέσω στα κορίτσια που ψοφάνε για brutal!
Ποιός με πιάνει...


[ενημερωση-απόδειξη]

Κι' αν αμφιβάλλετε ότι υπάρχει υπερθέρμανση, ιδού η ατράνταχτη απόδειξη!





(*) από μια παραπομπή του e-roosters για την "επιστημονικοποίηση" του παραλογισμού.

Το πολύ το "Κύριε ελέησον"

...το βαριέται κι' ο Θεός!

Δεν μας έφτανε η επί 12-ετία ενασχόληση με την ορθόδοξη "κατήχηση - λειτουργική", να φορτωθούμε κι' άλλες δυό τρείς λόγω "προοδευτισμού", το βρίσκω υπερβολή!

Να διδάσκεται μόνον ο ΝΑϊτισμός!

Παρασκευή, Οκτωβρίου 07, 2005

Τρίτη, Οκτωβρίου 04, 2005

Στιγμιότυπο

...από τις χθεσινές διαπραγματεύσεις.

Αριστερά εικονίζεται ο Γκιούλ (από τη μέση και κάτω μια και εκεί έπεσε όλη η δουλειά) λίγο πρίν βάλει το γκόλ...

Δεξιά η "γάτα" ο Μολυβιάτης!

Έτσι γαμάει η Ελλαδάρα!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 03, 2005

κλασσική περίπτωση

Ξεκίνησε την ζωή του στη «μέγκενη».

Μάνα σαφέστατα πιεστική. Σαν αυτές, που τους κατέστρεψε τη φυσιολογική ανάπτυξη της προσωπικότητας ο φεμινισμός της 10-ετίας του ’60. Που μάθανε 5 κολλυβογράμματα για να μην υστερούν των ανδρών. Μπορεί κι’ ο μπαμπάς της να ‘θελε αγόρι. Ποιος ξέρει…

Με τι απίστευτη αντίφαση μεγαλώνουν οι γυναίκες αυτές τους γιους! Είναι το όνειρό τους, το καμάρι τους και είναι άντρες! Για να τους αποδεχτούν, πρέπει τα φουκαριάρικα να γίνουν προσωπικότητες τέτοιου «βεληνεκούς», που ο άρρωστος φεμινισμός και η μεγαλομανία τους να καταθέτει τα όπλα! Να μπορούν οι ίδιες να δικαιώνονται ως οι μητέρες του «σπουδαίου» και όχι απλά ενός αγοριού.

Άντε να εντυπωσιάσει κανείς μια τέτοια μάνα… Παλεύει, κάνει «παπάδες», κάνει διδακτορικά, μεταδιδακτορικά, απαγγέλλει τον Λαρούς απ’ έξω και το κυριώτερο δεν προλαβαίνει μέσα στον πανικό να ξεπεράσει τον μπαμπά! Να ανδρωθεί.

Κλειδώνεται στον εαυτό του. Θυμώνει. Πεισμώνει. Είναι ανικανοποίητος. Δεν χαλαρώνει στιγμή. Πρέπει να ξεχωρίσει. Κι’ επειδή δεν τα καταφέρνει, γιατί θα ‘πρεπε άλλωστε, μετατρέπεται σε κακομαθημένο αντιρρησία. Ναι εσύ; Όχι εγώ. Πάνω εσύ; Κάτω εγώ. Και πέφτει στον φαύλο κύκλο. Με την συμπεριφορά του στέκεται ο ίδιος εμπόδιο στη μύχια φιλοδοξία του. Την άνευ όρων κοινωνική αποδοχή.

Θα ‘ναι τυχερός αν βρεθεί ένας φίλος, να τον «ταρακουνήσει», να σκεφτεί. Το πιο απλό απ’ όσα σκέφτηκε μέχρι στιγμής.

«Αν χαλιέμαι μ’ όλα αυτά, πρέπει ν’ αλλάξω ζωή!»

Γιατί όταν θα ‘ρθει η στιγμή να καταλάβει, ότι έχει χάσει σ’ ένα άρρωστο δονκιχωτισμό, σε μια ξένη φαντασίωση, την ουσία της ζωής, μπορεί να ‘ναι αργά ν’ αλλάξει.